De lezing

 

'I rather be generous' sprak ze vol overtuiging. Achter uit de zaal hoorde ze wat gegniffel. Dat was te verwachten. De blikken bleven leeg, sommige keken naar een lichtvlak op hun schoot, andere richten zich indringend op haar. Een enkel bemoedigend knikje zorgde ervoor dat ze zich kon herpakken. Urgentie was degene die haar zo strak aankeek, nu zag ze het. Hij leidde de actiegroep voor de slachtoffers. Hoe dringend was haar zaak eigenlijk? Ze hoorde het hem bijna denken. Zelf kon ze die vraag ook moeilijk beantwoorden. Zeker niet zo direct en effectief als de acties van Urgentie.  Dat wist ze heel goed. Op de lange termijn, dacht ze bij zichzelf, wellicht wel meer van belang, wellicht wel effectiever, omdat ze diepere structuren proberen te veranderen. Urgentie was toch meer van het reactionaire.

                  Actualiteit liep naar de microfoon in het publiek, zette haar grote zwarte bril recht en vroeg op serieuze toon of we wel op de hoogte waren van de bijeenkomsten van het initiatief met de aangesloten collectieven en hun wekelijkse leesgroepen. Ook was er een hele biënnale aan ons onderwerp gewijd, dat was echter al een decennia geleden. Hip-heid knikte instemmend, en de rest van de zaal volgde direct, want zo gaan die dingen. Direct na het stellen van de vraag, die in wezen geen vraag was, stonden Actualiteit en Hipheid op en snelde op zich naar de uitgang, ze werden vast ook nog op andere lezingen en discussiebijeenkomsten verwacht vanavond.  Ze konden nooit lang blijven en verbonden zich zo met niets en niemand anders dan het vluchtige nieuws.

                  Zichtbaarheid had tot nu geen blijk van enige reactie gegeven. Stak nu zijn arm nonchalant op en vroeg met wie we samenwerkten? Wie er deel waren van ons netwerk? Of er wel genoeg draagvlak vanuit het veld was? En wat waren onze groeiperspectieven? Het was lastig uit te leggen dat we juist de andere kant op dachten. We proberen de diepte in te gaan, de sedimentatie of het weefsel van ons denken. Daar proberen we veranderingen aan te brengen, door veel te oefenen en te experimenteren. Best onzichtbaar, in eerste instantie.

                  De zaal zweeg. Te midden van de stilte leek een onhoorbare schreeuw hoorbaar. De kokende woede die van de man opsteeg was voor iedereen voelbaar. Ze keek haar compagnon aan en fluisterde 'wat doen we hier eigenlijk?'

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

​

The lecture

 

‘I rather be generous’, she said full of conviction. At the other end of the lecture-room she heard a snigger. That was to be expected. Mostly empty looks, some listeners gazed at the spot of light on their knees, others looked intently at her. A single encouraging nod helped her picking herself up and go on. Urgency was the one who kept looking straight at her, she discovered. He led an action group of the victims. How urgent was her case anyway? She practically heard him think it. It was hard, even for her, to answer that question. Certainly not as direct and effective as Urgency’s actions. She knew that very well. But in the long term, she thought, what they did would be more important, possibly more effective, because they tried to change the patterns on a deeper level. Urgency was more involved in re-action.

Actuality went up to the microphone, straightened her large black specs and asked in a very serious tone if we were aware of the gatherings of the initiative of affiliated collectives, and their weekly reading groups. And did we know there had been a biennial dedicated to our subject, and that was decennia ago. Hip-ness nodded in agreement, and the rest of the room followed immediately, because that is how these things go. Immediately after the question, which was not a question in the strict sense, Actuality and Hip-ness rose and headed for the exit. They were expected in other lectures and discussion meetings tonight. They could never stay very long, and did not connect to anything or anyone but the fleeting news.

Visibility had not shown any reaction thus far. He raised his arm indifferently and asked who we worked with? Who were part of our network? Was there enough support in the field? What were our prospects of growth? It was difficult to explain that we were thinking in the opposite direction. We attempt to go more deeply into the sedimentation or tissue of our thinking processes. That is where we try to make changes by way of exercises and experiments. Quite invisible initially.

Silence pervaded the lecture room. In that silence an inaudible roar became audible. The boiling anger emanating from a man was palpable for everyone. She looked at her companion and whispered ‘what are we doing here anyway?’​​​